 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Кахаць, гарэць, і зь ёю жыць,
I ў хаце мець ня наша слова.
Ці ня чуваць, што ў сэрцы сыць
Займае месца паступова.
I песьні поўдня, і віно,
Утульнасьць, мяккія пасьцелі...
А ці ня ў роспачы адно
Жывыя мары зашасьцелі?
Чаму Італія мяне
Сваёй красой зачаравала?
Чаму я ў гэтай старане
Пачуцьцяў выказаў нямала?
Гарачы сонечны настой
Плыве прастораю шырокай.
Схіліўся вобраз нада мной
Рымлянкі смуглай, чарнавокай.
Яна ўплятае ў косы-смоль
Маё ўстрывожанае сэрца.
I я ў палоне. Чую боль.
Так поўна папрыкі і перцу!
Мне горка. Вырвацца хачу
З удушша чаду і прынады.
Крычу я лёсу-асначу:
Мне не дасі ніякай рады!
Разлад ад роздуму майго...
Мая мадонна без кароны.
Замест пшанічных пірагоў,
Яна мне варыць макароны.
Замест лагодных нашых слоў,
Яна мне «прэга» прамаўляе.
Таму я з прагаю гатоў
Паслухаць голас майго краю.
Сіньёра, радыё ўлучы!
Пастаў на ведамыя хвалі,
Каб беларусы з далячынь
Мне гаварылі і сьпявалі.
Пачую роднае, сваё -
Сьвятыя гукі нашай мовы.
Як мы шчасьлівыя ўдваёх
Былі-б, каб іншыя умовы!
Каб ты ў жытнёвыя палі
Даўней выходзіла сьпяваці,
Каб нашы звычаі былі
Не супярэчлівымі ў хаце.
На жаль, мой край табе чужы,
Мой кожны чьн - незразумелы.
Ты пра каханьне не кажы:
З дурноты ўзбуджаныя целы.
I гэта цягне нас на дно,
I розум жарсьцяй патаптаны.
Ці не самотнае судно
Плыве ў сівыя акіяны?
На пяцьдзесятай на вясьне
Мая душа ў трывозе тужыць.
Я бачу Бацькаўшчыну ў сьне,
Мне радыё на радасьць служыць.
Паслухаць роднае! Шрубкі
Круці, пастаў на тыя хвалі,
Каб беларусы-землякі
Мне гаварылі і сьпявалі.
Ты чуеш? Льлюцца галасы!
I ціхі шум у радыёлі.
Здаецца, жыта і аўсы
Шасьцяць сасьпелыя на полі.
Усе дарогі ў Рым вядуць, -
Старая прыказка вядома.
А можа ў Менск? У Вільню? Жмудзь?
Чаму ў Італіі, ня дома?
А дзе мой дом? Дзе сваякі?
Ці застанецца ўсё забытым?
Узяць-бы сьцежку нацянькі,
Ісьці і жыць вясковым бытам.
I цішыня, і супакой,
Бярозка, бусел ля балота...
Рымлянка, сёньня я з табой,
А заўтра – смутак і самота.
Утоіць думкі не магу:
Тваёю песьняю сагрэты.
Але на нашым мурагу
Сьпяваюць лепшыя кабеты.
I я ім блізкі, я ім свой...
Ты толькі чар паўдзённай казкі.
Хіба на старасьці сівой
Нам разыйсьціся з добрай ласкі.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
